Αφιερωμένο στο Λιοντάρι που σημάδεψε τη ζωή μου

Με έμαθες πολλά…

Να αγαπάω με πάθος, έντονα και χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα, να δίνομαι.
Να προστατεύω τους αδύνατους, να βοηθάω όσους έχουν ανάγκη, να νοιάζομαι, να καλύπτω τα λάθη των άλλων, ακόμη και να αναλαμβάνω την ευθύνη γι' αυτούς…
Με έμαθες να είμαι δυνατή (σκληρή με είπε κάποτε κάποιος…), να μη λυγίζω, να παλεύω, να αντέχω, να στέκομαι…
Να είμαι δίκαιη, ευγενική, γενναιόδωρη, ψύχραιμη, να σέβομαι, να μην αντιμιλάω, να ακούω, να δείχνω κατανόηση…
Μου έδειξες πως αντιμετωπίζουν την κακία με χαμόγελο, πως πάνε παρακάτω… να γυρίζω το άλλο μάγουλο στα χαστούκια και να λέω "ευχαριστώ"…
Να έχω υπομονή, αλλά και επιμονή για να πετυχαίνω τους στόχους μου… να τα καταφέρνω!

Δεν έμαθα όμως ποτέ πως αντιμετωπίζουν τους εχθρούς… αυτούς που δεν ησυχάζουν αν δε σε τελειώσουν… αυτούς που ζουν για να δημιουργούν προβλήματα… αυτούς που όσο τους χαϊδεύεις, τόσο σε δαγκώνουν!

Τι κάνουν τώρα; Πως βάζουν τα πράγματα στη θέση τους; Πως κλείνουν οι πληγές;
Βαρέθηκα να κλείνω πληγές… όλος μου ο δρόμος μια πληγή ήταν… ό,τι κι αν θυμηθώ στη ζωή μου, είναι πόνος…
Σχεδόν ξέχασα πως ήταν τα παιδικά μου χρόνια… σα να μην τα έζησα… Νιώθω πως πάντα ήμουν μεγάλη, ενήλικη…Σε ό,τι έκανα, έβαζα πρώτα τις ανάγκες των άλλων, και σχεδόν ποτέ τις δικές μου… κι όποτε έκανα κάτι για μένα, οι άλλοι πάντα είχαν παράπονο… Πετούσα τον εαυτό μου εδώ κι εκεί και τον πλήγωνα για να μην πληγώνω τους άλλους… για να είναι οι άλλοι πάντα ευχαριστημένοι… Οι άλλοι, οι άλλοι… όλο οι άλλοι… κι εγώ;! Τι έκανα για μένα;

(26/12/2007-Κραυγή λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος...)