Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Καλή χρονιά!!!

Μετά από μήνες απραξίας και ξεκούρασης, επιστρέφω, όχι με ένα ακόμη ξέσπασμα, αλλά εγκαινιάζοντας μια νέα στήλη, που εδώ και καιρό «απαιτείται» από φίλους κι όλο την καθυστερώ… Αποφάσισα να κρατήσω τα ξεσπάσματα, μια που άρχισε καινούρια χρονιά και να δώσω για άλλη μια φορά, τόπο στην οργή, κυριολεκτικά αυτή τη φορά…
Έτσι, είπα να δείξω μια άλλη πλευρά του εαυτού μου, αυτή του φυσιολογικού ανθρώπου, που ασχολείται και με τα… κοινά και συνηθισμένα…
Ιδού λοιπόν επιτέλους, οι συνταγές της Πεπούλας.

Δυο λόγια για το πώς γεννήθηκε η ιδέα… Είμαι μια γυναίκα που μέχρι πριν λίγα χρόνια, οι σχέσεις της με την κουζίνα περιορίζονταν μόνο στην κατανάλωση των περιεχομένων της κατσαρόλας και όχι στην παρασκευή τους… Οι συγκυρίες όμως με ανάγκασαν να ασχοληθώ αρκετά με την εκτέλεση συνταγών, αρχικά ακολουθώντας τες κατά γράμμα και στη συνέχεια, άλλοτε αυτοσχεδιάζοντας, προσθέτοντας ή αφαιρώντας υλικά και άλλοτε δημιουργώντας δικές μου, με όσα και ό, τι διέθετα. Έτσι, κάπου έπρεπε να σημειωθούν οι «εμπνεύσεις» μου, ώστε να μοιραστούν και με άλλους…

Την αρχή φυσικά, δε θα μπορούσε να κάνει καμιά άλλη συνταγή, παρά αυτή του «μεζέ της αλεπούς»!

Σας χαρίζω λοιπόν τις συνταγές μου! Απολαύστε τες! Σχόλια, δεκτά!

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Τα απλά, αλλά σημαντικά…

Τους συγγενείς δεν τους διαλέγουμε… μας φορτώνονται, θέλουμε δε θέλουμε. Με κάποιους αναγκαζόμαστε να περάσουμε πολύ χρόνο από τη ζωή μας, μαζί (αδέλφια, γονείς)… Κάποιους είμαστε υποχρεωμένοι να τους συναντάμε σε οικογενειακές συγκεντρώσεις, γάμους, βαφτίσια, κηδείες… Μπορεί να μας ενοχλεί εκείνη η κουτσομπόλα θεία που θέλει να τα μαθαίνει όλα, η γεροντοκόρη ξαδέλφη που γλυκοκοιτάζει το σύντροφό μας, ο αιώνια “έφηβος” θείος που νομίζει πως όλες πέφτουν ξερές στο πέρασμά του… αλλά, ΕΙΝΑΙ συγγενείς μας και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε…
Γεννιόμαστε από γονείς που ενδεχομένως (μεγαλώνοντας καταλάβουμε πως) δεν είναι κατάλληλοι γι’ αυτό το ρόλο, συντροφευόμαστε από αδέλφια που στη συνέχεια καταλήγουμε μαλωμένοι και στο τέλος, φτάνουμε να μην έχουμε καμία επαφή με ξαδέλφια, θείους και λοιπούς συγγενείς…

Και φυσικά, δε διαλέγουμε εκείνους τους συγγενείς, στενούς ή λίγο πιο μακρινούς, που μόνο προβλήματα μπορούν να δημιουργούν στους γύρω τους… Εκείνους, που ζουν παρασιτικά εις βάρος της οικογένειάς τους, που επιμένουν να θεωρούν τους άλλους υποχρεωμένους να τους φροντίζουν εσαεί και το μόνο που είναι ικανοί να κάνουν, είναι να γκρινιάζουν, να ζηλεύουν, να προκαλούν και να εκμεταλλεύονται την αγάπη και την ανοχή των συγγενών. Εκείνους που είναι η ντροπή της οικογένειας, η πληγή της. Πληγή αγιάτρευτη, που ό, τι και να κάνει κανείς, δε μπορεί να απαλλαγεί πλήρως από αυτή. Πάντα θα χάσκει ανοιχτή, ποτέ δε θα κλείσει.

Αυτό όμως που μπορούμε να επιλέξουμε και μάλιστα με μεγάλη προσοχή, είναι οι φίλοι μας… Αυτοί που θα μοιραστούμε σχεδόν τα πάντα μαζί τους… Θα πονέσουν με τον πόνο μας, θα χαρούν με τη χαρά μας κι εμείς με τη σειρά μας το ίδιο… Αυτοί θα ακούσουν με ενδιαφέρον το πρόβλημά μας (όσο γελοίο κι αν είναι αυτό) και θα μας συμβουλέψουν με αγάπη και ανιδιοτέλεια. Και το κυριότερο, θα είναι στη ζωή μας, σε όλη τη διάρκειά της!

Στη ζωή μας, θα περάσουν πολλοί άνθρωποι που θα νομίζουμε πως είναι φίλοι μας… Από τον διπλανό μας στο θρανίο, μέχρι τον συνάδελφο του διπλανού γραφείου. Θα μοιραστούμε πράγματα μαζί τους, ώσπου να καταλάβουμε πως τελικά, δεν είναι αυτό που νομίζαμε.

Οι πραγματικοί όμως φίλοι, είναι ένα από τα πολυτιμότερα πράγματα που κάνουν τη μικρή ζωή μας, υποφερτή. Είναι ανεκτίμητος θησαυρός και έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε. Ο αληθινός φίλος είναι το φως στο σκοτάδι της μοναξιάς μας.

Στα παιδικά μου χρόνια, πόσες φορές νόμισα πως έκανα φίλους… Η νιότη μου όμως, μοιράστηκε ανάμεσα σε μετακομίσεις ανά την Ελλάδα που συνεπάγονταν αλλαγές σχολείων και συμμαθητών και κάθε φορά, πίστευα πως είχα την «καλύτερή μου φίλη». Και πάντα, την έχανα… Ένας ή δύο είναι οι άνθρωποι από εκείνη την εποχή, που συνεχίζουν ακόμη και τώρα να είναι στη ζωή μου.

Δε θα μπορούσα να πω με ειλικρίνεια πως είμαι περήφανη ή ευτυχής για τους συγγενείς μου… τουλάχιστον, για την πλειοψηφία τους. Κάπου στη διαδρομή, ανακαλύψαμε (από κοινού ίσως) πως δεν «ταιριάζουν τα χνώτα μας», πως είμαστε καλύτερα, αυτό που λένε, “μακριά κι αγαπημένοι”! Δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι ελάχιστοι αυτοί που με κάνουν να νιώθω πως όντως έχω οικογένεια. Για να μετρηθούν, αρκούν τα δάχτυλα του ενός χεριού (και περισσεύουν!).

Ευτυχώς όμως, ο καλός θεούλης (ή η καλή μου τύχη), με λυπήθηκε και στο δρόμο μου έφερε μερικούς πολύ καλούς φίλους! Μπορεί κι αυτοί να μετριούνται στο ένα χέρι, αλλά, είναι αρκετοί για να με κάνουν να νιώθω πως έχω μια πολύ μεγάλη οικογένεια!

Είναι εκείνοι που ξέρω πως στ’ αλήθεια θα πονέσουν όταν εγώ δεν είμαι καλά, αυτοί που πραγματικά θα χαρούν με κάποια επιτυχία μου. Άνθρωποι που δε μας ενώνει κανένας δεσμός αίματος, αλλά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Ξέρω πως νιώθουν και μόνο που θα ακούσω τη φωνή τους κι εκείνοι το ίδιο για μένα.

Είναι αυτοί που ξέρουν πως θα μου φτιάξουν το κέφι όταν είμαι πεσμένη, που ξέρουν πότε να μιλήσουν και πότε να σιωπήσουν, που έχουν πάντα έναν καλό λόγο να πουν και μια αγκαλιά ανοιχτή να με δεχτεί. Εκείνοι που θα μου πουν πότε κάνω λάθος, πότε είμαι άδικη, πότε να κάνω πίσω. Αυτοί που δεν έχουν δόλο στις πράξεις και τα λόγια τους και είναι πάντα ειλικρινείς και ευθείς απέναντί μου.

Κάποιοι είναι πολλά χιλιόμετρα μακριά μου, αλλά, είναι σα να είναι δίπλα μου κάθε στιγμή. Με κάποιους άλλους, κάνουμε ακόμη και μήνες να βρεθούμε (η τρελή ζωή μας βλέπεις…) Όταν όμως βρεθούμε, είναι σα να μην έχουμε χωρίσει ούτε μέρα!

Νιώθω λοιπόν ευλογημένη και τυχερή που έχω στη ζωή μου, 3-4 πολύ καλούς φίλους και θέλω απλά να τους πω πως τους ευγνωμονώ και τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που υπάρχουν!!!

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2008

Σκέψεις...

Είναι στιγμές που δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους γύρω μου… Σα να είμαι από άλλο πλανήτη.
Πως μπορεί κανείς να είναι τόσο αχάριστος… τόσο αγνώμων… τόσο απαιτητικός!
Δίνεις το χέρι να προσφέρεις και σε δαγκώνουν!!! Κάνεις το λάθος (γιατί για λάθος πρόκειται, πείστηκα πια!) να βοηθήσεις στην ανάγκη μια φορά, και η βοήθειά σου θεωρείται δεδομένη για πάντα!!!


Τα παιδιά τελικά πρέπει να απογαλακτίζονται νωρίς… Όσο είσαι δίπλα, τόσο δε θα αναπτυχθούν ποτέ. Θα περιμένουν μονίμως τους άλλους να κάνουν γι’ αυτούς, να ζήσουν γι’ αυτούς… Δε θα αναλάβουν ποτέ ευθύνη, δε θα κάνουν ποτέ μια κίνηση. Κι όταν ποτέ κάνουν, θα είναι καταστροφική για τους ίδιους και τους γύρω τους.

Όλοι(;) μας (ή τέλος πάντων, κάποιοι) νιώθουμε την ανάγκη(;) να προστατεύουμε αυτούς που είναι αδύναμοι, μικρότεροι, να βοηθάμε, να στηρίζουμε. Καμιά φορά όμως, είναι προτιμότερο να αφήνεις τον άλλο να σταθεί στα πόδια του μόνος, να πέσει και να ξανασηκωθεί εάν τα καταφέρει. Το να κάνεις το δεκανίκι σε κάποιον που δεν έχει σκοπό να κινήσει ποτέ τα πόδια του, δε βοηθά κανέναν.
Είναι όμορφο να προσφέρεις, να βοηθάς και να στηρίζεις. Δίνει σε κάποιους ηθική ικανοποίηση. Τους κάνει να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους. Μπορεί όμως και να τους κάνει τελικά να μη νιώθουν καλά με τους άλλους… αυτούς που βοηθούν.

Κι εσύ μικρέ μου, αυτό κατάφερες. Να κάνεις πολύ κόσμο να μη νιώθει καλά μαζί σου. Και κυρίως εμένα.
Νόμιζα πως στηρίζοντάς σε στα πρώτα σου βήματα, θα άνοιγες τα φτερά σου και θα πέταγες ψηλά, θα έλαμπες. Εσύ όμως, αντ’ αυτού, κρύφτηκες κάτω από τα δικά μου φτερά και περίμενες τα πάντα από μένα.
Και δε φτάνει αυτό… παρά κάθε φορά που στράβωνε κάτι, απαιτούσες να είμαι εκεί, να ανταποκρίνομαι, κι εσύ παρέμενες ακίνητος θεατής, βλέποντας την καταστροφή σου, χωρίς να μπεις ούτε μια φορά στον κόπο να κάνεις κάτι, παραμυθιάζοντας τον εαυτό σου και τους άλλους πως δεν τρέχει τίποτα. Όλα θα φτιάξουν, όλα θα διορθωθούν, θα καλυτερέψουν… μα τίποτα δεν έφτιαχνε, γιατί τίποτα δεν έκανες για να φτιάξει. Προφασιζόσουν την κακή σου τύχη, τους κακούς δίπλα σου, χωρίς να βλέπεις πως εσύ ήσουν η αιτία για όλα.
Αλλά κι εγώ ήμουν αιτία… δε θα πω ποτέ πως δεν έχω ευθύνη. Φταίω και μάλιστα αρκετά. Εάν σε είχα αφήσει μόνο σου, εάν δεν έτρεχα κάθε φορά που χρειαζόσουν, ίσως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ίσως αποφάσιζες να κουνηθείς. Να δράσεις.

Προς πείσμα κάποιων που φαίνονταν σίγουροι για την αποτυχία σου πριν καν ξεκινήσεις, έκανα ό,τι μπορούσα για να τα καταφέρεις. Μα, εσύ, έπεσες και δεν ξανασηκώθηκες. Περίμενες πάντα το χέρι μου να σε τραβήξει. Και κάθε φορά, έπεφτες και πιο κάτω. Ώσπου, δάγκωσες το χέρι μου, γιατί ίσως νόμιζες πως ήταν ο μόνος τρόπος να σωθείς.
Ε, λοιπόν, ο τρόπος να σωθείς, είναι να κινηθείς. Να αντιδράσεις και να δράσεις. Να πάρεις τη ζωή σου στα δικά σου χέρια και να παλέψεις. Θα ματώσεις, δεν είπε ποτέ κανείς πως όλα είναι εύκολα, αλλά, θα επιζήσεις… θα το δεις! Θα χάσεις, θα κερδίσεις, έτσι είναι η ζωή.
Δε μπορεί μια ζωή να κρύβεσαι πίσω από τους άλλους. Και οι άλλοι δεν μπορούν πια να σε κρύβουν για πάντα. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα έτοιμα, χωρίς να κάνεις το παραμικρό.


Στο μεγάλο σου χάλι, κάποιοι φοβήθηκαν μην κάνεις καμιά βλακεία… Θα αυτοκτονήσει, είπαν. Κι εγώ είπα, “σιγά… αυτά τα κάνουν αυτοί που έχουν φιλότιμο, που έχουν εγωισμό, αξιοπρέπεια” κι εσένα σου λείπουν όλα. Και είχα δίκιο. Μόνο που το είδα αργά.
Νιώθω εντελώς εξαπατημένη. Δεν υπολόγισες τίποτα. Και κυρίως, δε δείχνεις να αντιλαμβάνεσαι ή να σε ενδιαφέρει το κακό που κάνεις στους γύρω σου. Πλήγωσες όσους ήθελαν να σε βοηθήσουν, όσους σε αγαπούν.

Τώρα πρέπει να τελειώσουν όλα πια. Δεν μπορώ πλέον να σε στηρίζω, δε θέλω. Ξεπέρασα τα όριά μου και δεν σου αξίζει. Είσαι αχάριστος κι ανίκανος να εκτιμήσεις τους γύρω σου.

Ελπίζω μόνο, να σταθείς κάποτε όρθιος και να καταλάβεις…


Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Στο άλλο μου μισό...



Στο πρόσωπό σου τα καλοκαίρια μου,
στην απουσία σου όλοι οι χειμώνες...
Αν είσαι άγγελος, μείνε στο πλάι μου,
αν είσαι όνειρο, κράτα αιώνες...



Κυριακή 11 Μαΐου 2008

Γιορτή της μητέρας...

Σήμερα είναι η γιορτή της μητέρας, λένε… Γιορτάζουν οι μαμάδες όλου του κόσμου… Τι είναι όμως "μάνα"; Είναι λένε ο σημαντικότερος άνθρωπος στη ζωή μας…

Πάντα έλεγα πως γονιός είναι αυτός που μεγαλώνει, κι όχι απαραίτητα αυτός που γεννά… Στα χρόνια που πέρασαν, αποδείχτηκε πως είχα δίκιο…

Πρώτα, θα απευθυνθώ σε κείνη που θεωρώ εγώ, δική μου μάνα… Στη γυναίκα που με μεγάλωσε, που με έμαθε πώς να ζω, που με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα…
Θα ήθελα πολύ να πω σήμερα "χρόνια πολλά" σε Εκείνη που ήταν στο προσκεφάλι μου όταν ήμουν άρρωστη, που με φρόντισε όταν έσπασα το χέρι μου, που αγόραζε για μένα τα καλύτερα, που έμενε νηστική για να έχω εγώ φαγητό, που ξενυχτούσε όταν εγώ ήμουν μαθήτρια, που γύριζε τον κόσμο για να βρει για μένα τα απαραίτητα… Που έκλαψε μαζί μου στη λύπη μου, που γέλασε μαζί μου στη χαρά μου… Που είχε την ίδια αγωνία, τον ίδιο ενθουσιασμό με μένα… Που γινόταν για χατίρι μου, όταν έπρεπε, παιδί κι όταν έπρεπε, μεγάλος… Εκείνη που φρόντισε να μη μου λείψει τίποτα μεγαλώνοντας, που μου δίδαξε να είμαι άνθρωπος, κόρη, αδελφή και γυναίκα… Στον άνθρωπο που μου έδωσε ζωή, κι όμως δε με γέννησε! Σε μια πραγματική ΜΑΝΑ! Μόνο που δεν είναι δίπλα μου πια, σαν φυσική παρουσία… Είναι εκεί που πρέπει να είναι οι άγγελοι. Γιατί για μένα, η γυναίκα αυτή ήταν ένας άγγελος, που τον έστειλε κάποιος για να είναι δίπλα μου, στις όμορφες, αλλά και στις δύσκολες στιγμές… Να μου δείξει το δρόμο και να φροντίσει να είναι σταθερά τα βήματά μου… Συνεχίζει να είναι στην καρδιά μου, στο μυαλό μου, στη σκέψη μου. Πολλές φορές νιώθω ότι ακόμη με προστατεύει και μου δείχνει ποιος είναι ο σωστός δρόμος για να ακολουθήσω. Χαίρεται ακόμη με τις χαρές μου και λυπάται με τις λύπες μου. Ελπίζω μόνο, πως την έχω κάνει περήφανη, κι αυτό είναι το μόνο δώρο που μπορώ σήμερα να της προσφέρω…

Ας απευθυνθώ τώρα, σε μια γυναίκα, που έχει παιδιά κι όμως… πιστεύω πως δεν είναι μάνα…
Νομίζεις πως γιορτάζεις σήμερα; Επειδή τα παιδιά σου σου έδωσαν δώρα; Νομίζεις πως δικαιούσαι τον τίτλο της μάνας, μόνο και μόνο επειδή γέννησες;
Πότε ήσουν δίπλα στα παιδιά σου; Τι έκανες όταν είχαν πυρετό, όταν χτυπούσαν τα γόνατά τους, όταν διάβαζαν τα μαθήματά τους, όταν σε χρειάζονταν; Που ήσουν;
Δεν έκλαψες ποτέ μαζί τους, μόνο και μόνο επειδή σκίστηκε η ζωγραφιά τους… Δεν γέλασες ποτέ μαζί τους, όταν κέρδισαν στο παιχνίδι… Ούτε τα πρώτα τους λόγια δεν άκουσες, δεν είδες τα πρώτα τους βήματα! Κι όχι γιατί δεν μπορούσες… αλλά γιατί δε σε ενδιαφέρει! Άφησες να μεγαλώσουν μόνα τους κι εσύ κάνεις τη ζωή σου, έχοντας απαίτηση από τα παιδιά να σε σέβονται και να ακούν τις διαταγές σου. Γιατί διαταγές δίνεις, όχι συμβουλές. "Δεν επιτρέπω αυτό, απαγορεύεται εκείνο…" Δεν τα άφησες ούτε το σχολείο τους να χαρούν… ούτε μια εκδρομή, ούτε θέατρο, ούτε εκδήλωση… Να μη βγουν να παίξουν με άλλα παιδιά, όχι ποδήλατο, όχι μπάλα… Πόσες βραδιές μένουν νηστικά, γιατί δεν θέλεις να τους παραγγείλεις (να μαγειρέψεις ούτε λόγος!), άπλυτα, αδιάβαστα… Παιδιά πεταμένα, χωρίς στοργή, χωρίς ένα χάδι, ένα γλυκό λόγο, μια αγκαλιά…
Μπορείς εσύ να λέγεσαι μάνα;;; Νομίζεις πως έχεις το δικαίωμα, όταν απειλείς τα παιδιά σου με είσοδο σε ίδρυμα, εάν δεν κάνουν όσα τους ζητάς;
Υπάρχουν γυναίκες γύρω μας, που προσπαθούν χρόνια και χρόνια να αποκτήσουν ένα παιδί… Που βάζουν σε κίνδυνο την υγεία τους, που δίνουν και τη ζωή τους ακόμη, μόνο και μόνο για να γίνουν Μάνες! Εσένα σου έδωσε ο Θεός αυτό το δώρο τόσες φορές… κι εσύ το χαραμίζεις, για να περνάς εσύ καλά! Δεν είναι έτσι οι γονείς!!! Δεν είναι έτσι οι Μάνες!!!

Χρόνια πολλά λοιπόν και χρόνια καλά, σε όλες εκείνες που ΕΙΝΑΙ πραγματικά ΜΑΝΕΣ!!! Ακόμη κι αν δεν γέννησαν τα παιδιά που μεγαλώνουν… Γιατί δεν υπάρχει σπουδαιότερο πράγμα από το να είσαι στ' αλήθεια δίπλα σε ένα παιδί!!!

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2008

Ποτέ δεν κατάλαβες...

Ποτέ δεν κατάλαβες... δεν θέλησες να καταλάβεις...

Δεν προσπάθησες να μάθεις ποια είμαι, τι μπορώ να κάνω... Δεν με γνώρισες, δε σε ενδιέφερε! Νομίζεις πως όλος ο κόσμος γυρίζει μόνο γύρω από σένα... Όλοι σου χρωστάνε, εσύ τίποτα. Όποιος δεν κάνει αυτά που νομίζεις εσύ σωστά, τον θεωρείς εχθρό σου.

Όσο με έκανες ό,τι ήθελες, ήταν καλά. Μόλις έπαψα να είμαι το παιχνιδάκι σου, άρχισες πόλεμο... Έναν πόλεμο χωρίς λόγο, χωρίς σκοπό. Ή μήπως όχι;

Νομίζεις πως με εκδικήσαι για τη ζωή σου... Μα, δεν τη διάλεξα εγώ... Όλα δική σου επιλογή ήταν, γιατί πρέπει να φταίει πάντα κάποιος άλλος;

Βρίσκεις ηλίθιες αφορμές για να ρίξεις το φαρμάκι σου... Ψάχνεσαι για ευκαιρίες να δείξεις άλλη μια φορά την κακία που έχεις στην ψυχή σου... Μα δε σε πονάει το τόσο μίσος;

Με κούρασες... σε βαρέθηκα... Δεν μπορώ άλλο να ασχολούμαι με τις μικρότητές σου... Δεν υπάρχεις.. Ακούς; Τέλειωσες!


Μόνο... πρόσεχε... θα δαγκώσεις καμιά μέρα αυτή τη μεγάλη πικρή γλώσσα... και θα δηλητηριαστείς!!!

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

Αφιερωμένο στο Λιοντάρι που σημάδεψε τη ζωή μου

Με έμαθες πολλά…

Να αγαπάω με πάθος, έντονα και χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα, να δίνομαι.
Να προστατεύω τους αδύνατους, να βοηθάω όσους έχουν ανάγκη, να νοιάζομαι, να καλύπτω τα λάθη των άλλων, ακόμη και να αναλαμβάνω την ευθύνη γι' αυτούς…
Με έμαθες να είμαι δυνατή (σκληρή με είπε κάποτε κάποιος…), να μη λυγίζω, να παλεύω, να αντέχω, να στέκομαι…
Να είμαι δίκαιη, ευγενική, γενναιόδωρη, ψύχραιμη, να σέβομαι, να μην αντιμιλάω, να ακούω, να δείχνω κατανόηση…
Μου έδειξες πως αντιμετωπίζουν την κακία με χαμόγελο, πως πάνε παρακάτω… να γυρίζω το άλλο μάγουλο στα χαστούκια και να λέω "ευχαριστώ"…
Να έχω υπομονή, αλλά και επιμονή για να πετυχαίνω τους στόχους μου… να τα καταφέρνω!

Δεν έμαθα όμως ποτέ πως αντιμετωπίζουν τους εχθρούς… αυτούς που δεν ησυχάζουν αν δε σε τελειώσουν… αυτούς που ζουν για να δημιουργούν προβλήματα… αυτούς που όσο τους χαϊδεύεις, τόσο σε δαγκώνουν!
Τι κάνουν τώρα; Πως βάζουν τα πράγματα στη θέση τους; Πως κλείνουν οι πληγές;
Βαρέθηκα να κλείνω πληγές… όλος μου ο δρόμος μια πληγή ήταν… ό,τι κι αν θυμηθώ στη ζωή μου, είναι πόνος…
Σχεδόν ξέχασα πως ήταν τα παιδικά μου χρόνια… σα να μην τα έζησα… Νιώθω πως πάντα ήμουν μεγάλη, ενήλικη…Σε ό,τι έκανα, έβαζα πρώτα τις ανάγκες των άλλων, και σχεδόν ποτέ τις δικές μου… κι όποτε έκανα κάτι για μένα, οι άλλοι πάντα είχαν παράπονο… Πετούσα τον εαυτό μου εδώ κι εκεί και τον πλήγωνα για να μην πληγώνω τους άλλους… για να είναι οι άλλοι πάντα ευχαριστημένοι… Οι άλλοι, οι άλλοι… όλο οι άλλοι… κι εγώ;! Τι έκανα για μένα;

(26/12/2007-Κραυγή λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος...)

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008

"Τίποτα δεν ενοχλεί περισσότερο τους εχθρούς σου από το να τους συγχωρείς". Oscar Wilde. Αλήθεια ή ψέμα; Και για πόσο μπορείς να το κάνεις αυτό;