Γιορτή της μητέρας...

Σήμερα είναι η γιορτή της μητέρας, λένε… Γιορτάζουν οι μαμάδες όλου του κόσμου… Τι είναι όμως "μάνα"; Είναι λένε ο σημαντικότερος άνθρωπος στη ζωή μας…

Πάντα έλεγα πως γονιός είναι αυτός που μεγαλώνει, κι όχι απαραίτητα αυτός που γεννά… Στα χρόνια που πέρασαν, αποδείχτηκε πως είχα δίκιο…

Πρώτα, θα απευθυνθώ σε κείνη που θεωρώ εγώ, δική μου μάνα… Στη γυναίκα που με μεγάλωσε, που με έμαθε πώς να ζω, που με έκανε τον άνθρωπο που είμαι σήμερα…
Θα ήθελα πολύ να πω σήμερα "χρόνια πολλά" σε Εκείνη που ήταν στο προσκεφάλι μου όταν ήμουν άρρωστη, που με φρόντισε όταν έσπασα το χέρι μου, που αγόραζε για μένα τα καλύτερα, που έμενε νηστική για να έχω εγώ φαγητό, που ξενυχτούσε όταν εγώ ήμουν μαθήτρια, που γύριζε τον κόσμο για να βρει για μένα τα απαραίτητα… Που έκλαψε μαζί μου στη λύπη μου, που γέλασε μαζί μου στη χαρά μου… Που είχε την ίδια αγωνία, τον ίδιο ενθουσιασμό με μένα… Που γινόταν για χατίρι μου, όταν έπρεπε, παιδί κι όταν έπρεπε, μεγάλος… Εκείνη που φρόντισε να μη μου λείψει τίποτα μεγαλώνοντας, που μου δίδαξε να είμαι άνθρωπος, κόρη, αδελφή και γυναίκα… Στον άνθρωπο που μου έδωσε ζωή, κι όμως δε με γέννησε! Σε μια πραγματική ΜΑΝΑ! Μόνο που δεν είναι δίπλα μου πια, σαν φυσική παρουσία… Είναι εκεί που πρέπει να είναι οι άγγελοι. Γιατί για μένα, η γυναίκα αυτή ήταν ένας άγγελος, που τον έστειλε κάποιος για να είναι δίπλα μου, στις όμορφες, αλλά και στις δύσκολες στιγμές… Να μου δείξει το δρόμο και να φροντίσει να είναι σταθερά τα βήματά μου… Συνεχίζει να είναι στην καρδιά μου, στο μυαλό μου, στη σκέψη μου. Πολλές φορές νιώθω ότι ακόμη με προστατεύει και μου δείχνει ποιος είναι ο σωστός δρόμος για να ακολουθήσω. Χαίρεται ακόμη με τις χαρές μου και λυπάται με τις λύπες μου. Ελπίζω μόνο, πως την έχω κάνει περήφανη, κι αυτό είναι το μόνο δώρο που μπορώ σήμερα να της προσφέρω…

Ας απευθυνθώ τώρα, σε μια γυναίκα, που έχει παιδιά κι όμως… πιστεύω πως δεν είναι μάνα…
Νομίζεις πως γιορτάζεις σήμερα; Επειδή τα παιδιά σου σου έδωσαν δώρα; Νομίζεις πως δικαιούσαι τον τίτλο της μάνας, μόνο και μόνο επειδή γέννησες;
Πότε ήσουν δίπλα στα παιδιά σου; Τι έκανες όταν είχαν πυρετό, όταν χτυπούσαν τα γόνατά τους, όταν διάβαζαν τα μαθήματά τους, όταν σε χρειάζονταν; Που ήσουν;
Δεν έκλαψες ποτέ μαζί τους, μόνο και μόνο επειδή σκίστηκε η ζωγραφιά τους… Δεν γέλασες ποτέ μαζί τους, όταν κέρδισαν στο παιχνίδι… Ούτε τα πρώτα τους λόγια δεν άκουσες, δεν είδες τα πρώτα τους βήματα! Κι όχι γιατί δεν μπορούσες… αλλά γιατί δε σε ενδιαφέρει! Άφησες να μεγαλώσουν μόνα τους κι εσύ κάνεις τη ζωή σου, έχοντας απαίτηση από τα παιδιά να σε σέβονται και να ακούν τις διαταγές σου. Γιατί διαταγές δίνεις, όχι συμβουλές. "Δεν επιτρέπω αυτό, απαγορεύεται εκείνο…" Δεν τα άφησες ούτε το σχολείο τους να χαρούν… ούτε μια εκδρομή, ούτε θέατρο, ούτε εκδήλωση… Να μη βγουν να παίξουν με άλλα παιδιά, όχι ποδήλατο, όχι μπάλα… Πόσες βραδιές μένουν νηστικά, γιατί δεν θέλεις να τους παραγγείλεις (να μαγειρέψεις ούτε λόγος!), άπλυτα, αδιάβαστα… Παιδιά πεταμένα, χωρίς στοργή, χωρίς ένα χάδι, ένα γλυκό λόγο, μια αγκαλιά…
Μπορείς εσύ να λέγεσαι μάνα;;; Νομίζεις πως έχεις το δικαίωμα, όταν απειλείς τα παιδιά σου με είσοδο σε ίδρυμα, εάν δεν κάνουν όσα τους ζητάς;
Υπάρχουν γυναίκες γύρω μας, που προσπαθούν χρόνια και χρόνια να αποκτήσουν ένα παιδί… Που βάζουν σε κίνδυνο την υγεία τους, που δίνουν και τη ζωή τους ακόμη, μόνο και μόνο για να γίνουν Μάνες! Εσένα σου έδωσε ο Θεός αυτό το δώρο τόσες φορές… κι εσύ το χαραμίζεις, για να περνάς εσύ καλά! Δεν είναι έτσι οι γονείς!!! Δεν είναι έτσι οι Μάνες!!!

Χρόνια πολλά λοιπόν και χρόνια καλά, σε όλες εκείνες που ΕΙΝΑΙ πραγματικά ΜΑΝΕΣ!!! Ακόμη κι αν δεν γέννησαν τα παιδιά που μεγαλώνουν… Γιατί δεν υπάρχει σπουδαιότερο πράγμα από το να είσαι στ' αλήθεια δίπλα σε ένα παιδί!!!