Σκέψεις...

Είναι στιγμές που δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους γύρω μου… Σα να είμαι από άλλο πλανήτη.
Πως μπορεί κανείς να είναι τόσο αχάριστος… τόσο αγνώμων… τόσο απαιτητικός!
Δίνεις το χέρι να προσφέρεις και σε δαγκώνουν!!! Κάνεις το λάθος (γιατί για λάθος πρόκειται, πείστηκα πια!) να βοηθήσεις στην ανάγκη μια φορά, και η βοήθειά σου θεωρείται δεδομένη για πάντα!!!

Τα παιδιά τελικά πρέπει να απογαλακτίζονται νωρίς… Όσο είσαι δίπλα, τόσο δε θα αναπτυχθούν ποτέ. Θα περιμένουν μονίμως τους άλλους να κάνουν γι’ αυτούς, να ζήσουν γι’ αυτούς… Δε θα αναλάβουν ποτέ ευθύνη, δε θα κάνουν ποτέ μια κίνηση. Κι όταν ποτέ κάνουν, θα είναι καταστροφική για τους ίδιους και τους γύρω τους.

Όλοι(;) μας (ή τέλος πάντων, κάποιοι) νιώθουμε την ανάγκη(;) να προστατεύουμε αυτούς που είναι αδύναμοι, μικρότεροι, να βοηθάμε, να στηρίζουμε. Καμιά φορά όμως, είναι προτιμότερο να αφήνεις τον άλλο να σταθεί στα πόδια του μόνος, να πέσει και να ξανασηκωθεί εάν τα καταφέρει. Το να κάνεις το δεκανίκι σε κάποιον που δεν έχει σκοπό να κινήσει ποτέ τα πόδια του, δε βοηθά κανέναν.
Είναι όμορφο να προσφέρεις, να βοηθάς και να στηρίζεις. Δίνει σε κάποιους ηθική ικανοποίηση. Τους κάνει να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους. Μπορεί όμως και να τους κάνει τελικά να μη νιώθουν καλά με τους άλλους… αυτούς που βοηθούν.

Κι εσύ μικρέ μου, αυτό κατάφερες. Να κάνεις πολύ κόσμο να μη νιώθει καλά μαζί σου. Και κυρίως εμένα.
Νόμιζα πως στηρίζοντάς σε στα πρώτα σου βήματα, θα άνοιγες τα φτερά σου και θα πέταγες ψηλά, θα έλαμπες. Εσύ όμως, αντ’ αυτού, κρύφτηκες κάτω από τα δικά μου φτερά και περίμενες τα πάντα από μένα.
Και δε φτάνει αυτό… παρά κάθε φορά που στράβωνε κάτι, απαιτούσες να είμαι εκεί, να ανταποκρίνομαι, κι εσύ παρέμενες ακίνητος θεατής, βλέποντας την καταστροφή σου, χωρίς να μπεις ούτε μια φορά στον κόπο να κάνεις κάτι, παραμυθιάζοντας τον εαυτό σου και τους άλλους πως δεν τρέχει τίποτα. Όλα θα φτιάξουν, όλα θα διορθωθούν, θα καλυτερέψουν… μα τίποτα δεν έφτιαχνε, γιατί τίποτα δεν έκανες για να φτιάξει. Προφασιζόσουν την κακή σου τύχη, τους κακούς δίπλα σου, χωρίς να βλέπεις πως εσύ ήσουν η αιτία για όλα.
Αλλά κι εγώ ήμουν αιτία… δε θα πω ποτέ πως δεν έχω ευθύνη. Φταίω και μάλιστα αρκετά. Εάν σε είχα αφήσει μόνο σου, εάν δεν έτρεχα κάθε φορά που χρειαζόσουν, ίσως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ίσως αποφάσιζες να κουνηθείς. Να δράσεις.

Προς πείσμα κάποιων που φαίνονταν σίγουροι για την αποτυχία σου πριν καν ξεκινήσεις, έκανα ό,τι μπορούσα για να τα καταφέρεις. Μα, εσύ, έπεσες και δεν ξανασηκώθηκες. Περίμενες πάντα το χέρι μου να σε τραβήξει. Και κάθε φορά, έπεφτες και πιο κάτω. Ώσπου, δάγκωσες το χέρι μου, γιατί ίσως νόμιζες πως ήταν ο μόνος τρόπος να σωθείς.
Ε, λοιπόν, ο τρόπος να σωθείς, είναι να κινηθείς. Να αντιδράσεις και να δράσεις. Να πάρεις τη ζωή σου στα δικά σου χέρια και να παλέψεις. Θα ματώσεις, δεν είπε ποτέ κανείς πως όλα είναι εύκολα, αλλά, θα επιζήσεις… θα το δεις! Θα χάσεις, θα κερδίσεις, έτσι είναι η ζωή.
Δε μπορεί μια ζωή να κρύβεσαι πίσω από τους άλλους. Και οι άλλοι δεν μπορούν πια να σε κρύβουν για πάντα. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα έτοιμα, χωρίς να κάνεις το παραμικρό.

Στο μεγάλο σου χάλι, κάποιοι φοβήθηκαν μην κάνεις καμιά βλακεία… Θα αυτοκτονήσει, είπαν. Κι εγώ είπα, “σιγά… αυτά τα κάνουν αυτοί που έχουν φιλότιμο, που έχουν εγωισμό, αξιοπρέπεια” κι εσένα σου λείπουν όλα. Και είχα δίκιο. Μόνο που το είδα αργά.
Νιώθω εντελώς εξαπατημένη. Δεν υπολόγισες τίποτα. Και κυρίως, δε δείχνεις να αντιλαμβάνεσαι ή να σε ενδιαφέρει το κακό που κάνεις στους γύρω σου. Πλήγωσες όσους ήθελαν να σε βοηθήσουν, όσους σε αγαπούν.

Τώρα πρέπει να τελειώσουν όλα πια. Δεν μπορώ πλέον να σε στηρίζω, δε θέλω. Ξεπέρασα τα όριά μου και δεν σου αξίζει. Είσαι αχάριστος κι ανίκανος να εκτιμήσεις τους γύρω σου.

Ελπίζω μόνο, να σταθείς κάποτε όρθιος και να καταλάβεις…