Τα απλά, αλλά σημαντικά…

Τους συγγενείς δεν τους διαλέγουμε… μας φορτώνονται, θέλουμε δε θέλουμε. Με κάποιους αναγκαζόμαστε να περάσουμε πολύ χρόνο από τη ζωή μας, μαζί (αδέλφια, γονείς)… Κάποιους είμαστε υποχρεωμένοι να τους συναντάμε σε οικογενειακές συγκεντρώσεις, γάμους, βαφτίσια, κηδείες… Μπορεί να μας ενοχλεί εκείνη η κουτσομπόλα θεία που θέλει να τα μαθαίνει όλα, η γεροντοκόρη ξαδέλφη που γλυκοκοιτάζει το σύντροφό μας, ο αιώνια “έφηβος” θείος που νομίζει πως όλες πέφτουν ξερές στο πέρασμά του… αλλά, ΕΙΝΑΙ συγγενείς μας και δεν μπορούμε να το αλλάξουμε…
Γεννιόμαστε από γονείς που ενδεχομένως (μεγαλώνοντας καταλάβουμε πως) δεν είναι κατάλληλοι γι’ αυτό το ρόλο, συντροφευόμαστε από αδέλφια που στη συνέχεια καταλήγουμε μαλωμένοι και στο τέλος, φτάνουμε να μην έχουμε καμία επαφή με ξαδέλφια, θείους και λοιπούς συγγενείς…

Και φυσικά, δε διαλέγουμε εκείνους τους συγγενείς, στενούς ή λίγο πιο μακρινούς, που μόνο προβλήματα μπορούν να δημιουργούν στους γύρω τους… Εκείνους, που ζουν παρασιτικά εις βάρος της οικογένειάς τους, που επιμένουν να θεωρούν τους άλλους υποχρεωμένους να τους φροντίζουν εσαεί και το μόνο που είναι ικανοί να κάνουν, είναι να γκρινιάζουν, να ζηλεύουν, να προκαλούν και να εκμεταλλεύονται την αγάπη και την ανοχή των συγγενών. Εκείνους που είναι η ντροπή της οικογένειας, η πληγή της. Πληγή αγιάτρευτη, που ό, τι και να κάνει κανείς, δε μπορεί να απαλλαγεί πλήρως από αυτή. Πάντα θα χάσκει ανοιχτή, ποτέ δε θα κλείσει.

Αυτό όμως που μπορούμε να επιλέξουμε και μάλιστα με μεγάλη προσοχή, είναι οι φίλοι μας… Αυτοί που θα μοιραστούμε σχεδόν τα πάντα μαζί τους… Θα πονέσουν με τον πόνο μας, θα χαρούν με τη χαρά μας κι εμείς με τη σειρά μας το ίδιο… Αυτοί θα ακούσουν με ενδιαφέρον το πρόβλημά μας (όσο γελοίο κι αν είναι αυτό) και θα μας συμβουλέψουν με αγάπη και ανιδιοτέλεια. Και το κυριότερο, θα είναι στη ζωή μας, σε όλη τη διάρκειά της!

Στη ζωή μας, θα περάσουν πολλοί άνθρωποι που θα νομίζουμε πως είναι φίλοι μας… Από τον διπλανό μας στο θρανίο, μέχρι τον συνάδελφο του διπλανού γραφείου. Θα μοιραστούμε πράγματα μαζί τους, ώσπου να καταλάβουμε πως τελικά, δεν είναι αυτό που νομίζαμε.

Οι πραγματικοί όμως φίλοι, είναι ένα από τα πολυτιμότερα πράγματα που κάνουν τη μικρή ζωή μας, υποφερτή. Είναι ανεκτίμητος θησαυρός και έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε. Ο αληθινός φίλος είναι το φως στο σκοτάδι της μοναξιάς μας.

Στα παιδικά μου χρόνια, πόσες φορές νόμισα πως έκανα φίλους… Η νιότη μου όμως, μοιράστηκε ανάμεσα σε μετακομίσεις ανά την Ελλάδα που συνεπάγονταν αλλαγές σχολείων και συμμαθητών και κάθε φορά, πίστευα πως είχα την «καλύτερή μου φίλη». Και πάντα, την έχανα… Ένας ή δύο είναι οι άνθρωποι από εκείνη την εποχή, που συνεχίζουν ακόμη και τώρα να είναι στη ζωή μου.

Δε θα μπορούσα να πω με ειλικρίνεια πως είμαι περήφανη ή ευτυχής για τους συγγενείς μου… τουλάχιστον, για την πλειοψηφία τους. Κάπου στη διαδρομή, ανακαλύψαμε (από κοινού ίσως) πως δεν «ταιριάζουν τα χνώτα μας», πως είμαστε καλύτερα, αυτό που λένε, “μακριά κι αγαπημένοι”! Δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι ελάχιστοι αυτοί που με κάνουν να νιώθω πως όντως έχω οικογένεια. Για να μετρηθούν, αρκούν τα δάχτυλα του ενός χεριού (και περισσεύουν!).

Ευτυχώς όμως, ο καλός θεούλης (ή η καλή μου τύχη), με λυπήθηκε και στο δρόμο μου έφερε μερικούς πολύ καλούς φίλους! Μπορεί κι αυτοί να μετριούνται στο ένα χέρι, αλλά, είναι αρκετοί για να με κάνουν να νιώθω πως έχω μια πολύ μεγάλη οικογένεια!

Είναι εκείνοι που ξέρω πως στ’ αλήθεια θα πονέσουν όταν εγώ δεν είμαι καλά, αυτοί που πραγματικά θα χαρούν με κάποια επιτυχία μου. Άνθρωποι που δε μας ενώνει κανένας δεσμός αίματος, αλλά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Ξέρω πως νιώθουν και μόνο που θα ακούσω τη φωνή τους κι εκείνοι το ίδιο για μένα.

Είναι αυτοί που ξέρουν πως θα μου φτιάξουν το κέφι όταν είμαι πεσμένη, που ξέρουν πότε να μιλήσουν και πότε να σιωπήσουν, που έχουν πάντα έναν καλό λόγο να πουν και μια αγκαλιά ανοιχτή να με δεχτεί. Εκείνοι που θα μου πουν πότε κάνω λάθος, πότε είμαι άδικη, πότε να κάνω πίσω. Αυτοί που δεν έχουν δόλο στις πράξεις και τα λόγια τους και είναι πάντα ειλικρινείς και ευθείς απέναντί μου.

Κάποιοι είναι πολλά χιλιόμετρα μακριά μου, αλλά, είναι σα να είναι δίπλα μου κάθε στιγμή. Με κάποιους άλλους, κάνουμε ακόμη και μήνες να βρεθούμε (η τρελή ζωή μας βλέπεις…) Όταν όμως βρεθούμε, είναι σα να μην έχουμε χωρίσει ούτε μέρα!

Νιώθω λοιπόν ευλογημένη και τυχερή που έχω στη ζωή μου, 3-4 πολύ καλούς φίλους και θέλω απλά να τους πω πως τους ευγνωμονώ και τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που υπάρχουν!!!